Enigma.
Soms schrok ik wakker uit angstdroom, droomde vol angst,
dat ze verdwenen was, spoorloos als bij haar komst,
mijn enigma zonder sporen, raadselachtig mooi geheim;
maar dan lag ze gewoon naast me, vredig slapend,
met niet mij in haar armen maar een oude knuffelbeer,
vederzacht streelde ik dan haar intiemste huid,
die ik vaak verwende met tedere kussen, harde straffen,
ze koesterde al wat ik haar gaf;
slaapdronken prevelde ze niet te begrijpen woorden,
waarin ik vergeefs mijn naam probeerde te horen;
opgelucht door haar aanwezigheid omarmden beer en ik haar gezamenlijk,
in oude eensgezindheid;
voldaan streelde ik dan de vleugeltjes van mijn enigma-engel,
en probeerde nooit meer in slaap te vallen of angst te dromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten